Sebelum kedatangan kuasa asing ke Tanah Melayu,
beberapa negeri telah pun mempunyai sistem pemerintahan tersendiri. Hal ini dapat
dilihat pada zaman Kesultanan Melayu Melaka yang mengamalkan undang-undang laut
melaka dan hukum kanun melaka. Sementara itu, negeri - negeri yang lain
mengamalakan adat tradisional seperti adat temenggung dan adat perpatih.
Situasi ini menggambarkan telah wujudnya suatu sistem yang mengawal dan
mengatur tata cara hidup masyarakat pada masa itu. Perlembagaan moden hanya
diperkenalkan setelah Tanah Melayu mencapai kemerdekaan pada tahun 1957 dan
dikemaskinikan setelah terbentuknya Persekututan Malaysia pada tahun 1963.
Perlembagaan
Malaysia, dikenali juga sebagai Perlembagaan Persekutuan mengandungi
183 perkara, adalah undang-undang tertinggi di Malaysia. Ia merupakan satu dokumen undang-undang bertulis
yang telah dibentuk berasaskan kepada dua dokumen terdahulu iaitu Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu 1948
dan Perlembagaan Kemerdekaan tahun
1957.
Perlembagaan ini telah dirangka berdasarkan
nasihat daripada Suruhanjaya Reid yang telah melakukan kajian dalam tahun 1957.
Perlembagaan berkenaan berkuatkuasa sejurus selepas kemerdekaan pada 31 Ogos
1957.
Ia bermula daripada satu persidangan
perlembagaan yang telah diadakan di London pada 18 Januari hingga 6 Februari
1956 yang dihadiri oleh satu rombongan delegasi daripada Persekutuan Malaysia,
yang mengandungi empat wakil pemerintah, iaitu ketua Menteri Persekutuan (Tunku
Abdul Rahman) dan tiga menteri-menteri lain, dan juga Pesuruhjaya Tinggi
British di Malaya dan penasihat-penasihatnya.